سال ها میگذره و من نتونستم اونجوری که شاید باید روزمره نویسی کنم شاید نتونسم خودم رو جمع کنم . رو اهدافم متمرکز باشم خوب قدم بردارم و به جلو برم الان بعد از مدت ها به محدوده عجیبی رسیدم . تو این دوره از زندگی به یک دو راهی رسیدم نه نه به هزار تو رسیدم .
به اینکه هزار راه رو جلوم بازه و شاید مثل همیشه گیچ شدم نمی دونم کدوم راه من هست ؟
سربازی - ادامه تحصیل و ارشد - تلاش برای ازدواج- کار کردن - ساختن یک بیزینس - نمی دانی رفیق این جا از زندگی که رسیدم هیچ چیزی مشخص نیس همه چیز در هاله ای از ابهام رفته . هر چیزی یک هندوانه در بسته است که من نمی دانم چه طوری هست .
و از اون بدتر از دوران انتقالی همیشه بیزار بودم . دوران انتقالی همیشه برام غم بار ؛ دردناک و پر از دلتنگی بوده .
یادتون نیس شما چه سخت بود رفتن از مدرسه راهنمایی به دبیرستان . رفتن از دبیرستان به شهر و دانشگاه . برای من الان بعد از ۴ سال تحصیل سخت شده گذشتن از انچه داشتم . چرا همه چیز روزی دچار فرایند انتقال مبشه ؟؟؟؟؟
میان این همه راه های گیچ کننده خودم رو دست خالی تر از همیشه میبینم پر از استرس و حتی فکر های دلسرد کننده .
دایم به این فکر میکنم که چی درسته اخرشم پشیمان و خسته تر دست میکشم از فکر کردن .
حالا که دلتنگی به انتهای خودش رسیده یه جورایی رفیق ما شده
خدا کنه این بار دیگه واقعا بزرگ شده باشم کاش یه بارم که شده از نابودی به طلوع برسم
یه روز خوب میاد .
مورجه قضد داره امیدوار باشه تلاش کنه نقشه بکشه خسته نشه غضه نخوره شاید همه چی درست بشه .
مورچه با اراده
- ۹۹/۰۵/۰۹